یهو رسیدم به این استوری واتسپ شهرزاد در رابطه با جمع آوری کمک مالی مردمی برای تهیۀ تجهیزات پزشکی!!!!!!!!
جوکِ عجیبیه. با شهرزاد بحث کردم، که من تا حالا فکر می کردم امکانات نیست. ولی اینکه بودجه نیست برای تهیۀ اون امکانات واقعا خنده دار ترین جوکِ نظامِ جمهوری اسلامیه.
نظامی که مجلسش 41 هزارتومن از جیبِ هر ایرانی ( نفری 2.5 یورو مجموعاً 200 میلیون یورو)، از صندوق توسعۀ ملی، خیلی غلفتی و پوست کنده اختصاص میده به سپاه قدس، برای "انتقام سختی" که الان شاید اولویت دهمِ نصف مملکت هم نباشه وسط این همه گیریِ کرونا، حالا برای تهیۀ امکانات اولیۀ کادر درمانش که سربازهای خط مقدم دفاع از جونِ کل مردم محسوب میشن، اینجوری دست گدایی به سمت مردم دراز کرده.
واقعا خجالت آوره. همین الان و همین لحظه این رویکرد کثافت بار و خجالت آور نظام باید یه نقطه ی پایان براش گذاشته بشه.
میخوام اسم بیارم، چون به نظرم آدما باید مسئولیت کارهایی که می کنن و حرفهایی که میزنن رو بر عهده بگیرن. همونجور که خودم اینجا با اسم و هویت واقعی مینویسم و پیدا کردن من با توجه به اطلاعات تحصیلی و خدمتی و ... قطعا سخت نیست برای دوستان اطلاعاتی.
دکتر محدصادق کریمی، هم دورۀ ما در مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی شریف، یکی از بسیجیهایی که الان مسئولیتهای بالایی داره در حوزۀ انرژی (که البته جزو معدود بسیجیهایی که درسش هم واقعا خوب بود). بعد از ماجرای سقوط هواپیمای اوکراینی، در دفاع از شجاعت سردار حاجی زاده (که من ردش هم نمی کنم)، نوشت کل من و خانوادم و اون 176 نفر فدای یک تار موی یک نفر که حاج قاسم سلیمانی باشه.
یکی زیرش کامنت داد که حاجی، خودت و خاندانت اختیارتون با خودتون، ولی اون 176 نفر رو بذار خودشون برا خودشون تصمیم بگیرن بهتر نیست؟
اصلا فکر نمی کردم نظام ما توی تشخیص اولویتهای مردمش یا انقدر نفهم باشه یا اگرم میفهمه، انقدر وقیح باشه که به روی خودش نیاره. خدا خودش بخیر بگذرونه.
+ یه پیونشت هم می خواستم یه پست جدا بنویسم حوصلم نمی کشید: نکتۀ قابل توجه شیوع ویروس اینه که همه حواسشون به چین بود و چین رو بایکوت سفری کرده بودن. اون زمان که استاد اسدی، مهاجم تیم ملی یه گل به خودی شیک و تمیز به عابدزاده زد، یه جوک مد شده بود: "که تیم ملی برزیل میاد با ایران بازی کنه، مربی میگه 10 نفر رونالدو رو بچسبن گل نزنه، هر وقت توپ رسید دستشون بدن به غضنفر که تک مهاجم تیم و بهترین بازیکن ایرانه. ده دقیقه از بازی میگذره، غضنفر یکی میزنه تو گل خودمون، ده دقیقه دیگه باز یکی دیگه میزنه تو گل خودمون. سومی هم که میزنه تو گل خودمون مربی داد میزنه بچه ها رونالدو رو ول کنید، غضنفر رو یار بگیرین. حکایت ایرانه توی جلوگیری از شیوع کرونا. همه حواسا به مسافرای چینی بود. دقیقا از وقتی که کرونا توی ایران از کنترل خارج شد، دنیا غافلگیر شد و مسافرهای ایرانی آمار وحشتناک بالایی رو در کشورهای دیگه برای متبلایان به کرونا ثبت کردن. قشنگ شدیم غضنفرِ جهانِ 2020 و الان همه کشورها فهمیدن باید چین رو ول کنن و ایرانو بچسبن توی قرنطینه کردن.
و دیدم که چقدر با این نظام، برای قرنطینه و تحریم سزاواریم. همونجور که آدم آلوده به ویروس صادر می کنیم، و حقمونه قرنطینه بشیم، احتمالا تو همۀ زمینه های دیگه هم همینقدر بیخیالیم و پولِ آلوده صادر می کنیم و حقمونه توی لیست سیاهِ FATF باشیم. و احتمالا همین قدر سیاست و سلاح آلوده به منطقه صادر می کنیم و احتمالا بازم حقمونه تحریم باشیم.
ایرانِ این روزا مثل یه قبیلۀ ایزولۀ استواییه که 500 سال از تکنولوژی و فرهنگ دنیا عقبه. و این حقیقت مثل خنجر رفته توی گلوی منو راه نفسم رو بند آورده.
++اینم عکس استوری شهرزاد برای درخواست کمک مالی برای تجهیزات بهداشتی پزشکی برای بیمارستانشون مسیح دانشوری
ولی یکم دلخورم. با قبول شدن مصاحبۀ آموزش و پرورش فهمیدم که خیلی توی مصاحبه ضعیف نیستم. به هر حال گویا کارهای پر حقوقتر توی این مملکت سهم افراد خاص دیگه س. وگرنه قطعا 12 ساعت پشت میز نشستن و زل زدن به مانیتورها توی اتاق کنترل پالایشگاه گاز، سواد و مهارت اپراتوری خیلی خیلی خیلی خیلی کمتری میطلبه تا دبیری و یاد دادن یه سری مبحث به چندتا دانش آموز. ولی خوب حقوق 8 میلیونی اون 