+ قبلا گفته بودم: آدمها خیلی خریتهای تکراری رو انجام میدن، تا خوراک خبری داشته باشن. برا بقیه تعریف کنن و ذهنشون از اون حس خر بودن (ترجمه کنید منحصر به فرد بودن در اون زمینۀ خاص از خریت) ارضا بشه. و من این روزا ساکتم، احتمالا چون خیلی حواسم بوده اون خریتهای ناخودآگاه رو ترک کنم و انجام ندم. و الان این من، چیزی برای تعریف نداره. که صد البته بهتر!
در هیــاهــوی جـهان گُم می شوم
عشق، تعبیرِ سکوتم می شود
هــر نمــــازم رَبــَّـنــــا و آتـــِــــنـــا
اســمِ تو ذکــرِ قنــوتم می شود
4 تیر 1399
+مصراعِ شعرِ عنوان از حافظ (کلیک)
۰۴
تیر
حرف اول پست - حرفی ندارم :دی
ثبت دیتا در ادامۀ مطلب
حرف اول پست - کلیپی پخش شده از ترامپ، که با شوخی روش جلوگیری از کرونا رو توضیح میده و با تأیید گرفتن از یک متخصص در خارج کادر دوربین، اعلام می کنه که روشهای پیشگیری کرونا مشابه روشهای مواجهه با ویروس آنفلوئانزا هستش.
بعضی کامنتا این نکته رو بولد کرده بودن، که ترامپ در اون جایگاه، قبل از اعلام این حرف از یک متخصص تأیید گرفت، در جمع، هیچ ابایی هم نداشت. چون تخصصش پزشکی نیست. اینجا ولی ما از تنها چیزی که نمی ترسیم، بدون تخصص حرف زدنه (خودم اولیش). مقام اول اجرایی مملکت، دکتر مملکت، جناب آقای روحانی، می فرمایند که از شنبه همه چی درست میشه و همه چی به روال عادی برمیگرده. عجیبتر اینکه روحانی در شرایطی این وعدۀ درست شدن رو میده که حالا در این مورد خاص که در زمینۀ علم پزشکیه، کسی از مردم مستقیما از خود روحانی انتظار جواب پس دادن نداره، حداقل اونقدری که از وزارت بهداشتش توقع هست از خودش نیست.
فکر می کردم که چی میشه که یک مسئول، جایی که حتی ازش انتظار وعده هم نیست؟ طبق عادت میاد چنین وعدۀ هردنبیل و باری به هر جهتی میده؟ فکر می کردم به اینکه اینا چقدررررر عادت کردن به این وعده دادنهای الکی. دیگه کلا شرطی شدن. فقط رو هوا یه چیزی میگن دل مردم خوش باشه. وعده سر خرمن. حالا تا شنبه کی مرده س کی زندس که بخواد جواب پس بده بابت این وعده ها.
حالا یه تلنگر به خودمون. الان که نه، ولی تا همین چندسال پیش هم من و افراد مثل من همچین هم بدمون نمیومد وعده بشنویم. یک استاد اندیشۀ دوبنده کراواتی داشتیم دانشگاه، یک حرف قشنگش توی ذهنم مونده. میگفت کلا اصلاح طلبها یا همون Reformist ها همیشه و همه جای دنیا حرفاشون بیشتر از Hard Liner ها طرفدار داره. چون همیشه میان در باغ سبز نشون میدن و وعدۀ رضوان میدن و همیشه دم از اصلاح شرایط میزنن و میگن شرایط رو از الانی که هست بهتر می کنیم. اصلا قصد مقایسه بین دو جناح نیس، ولی خلاصه یکم هم برمیگرده به قصور ما مردم که واکنشهای هیجانی نشون میدیم به این وعده وعید شنیدنها.
میخوام به صورت ویژه روی این بعد خودم تمرکز کنم. که حرفهای کسی که با توجه به تخصص و تواناییش قول اجرایی میده، با قیمت بیشتری خریدار باشم نسبت به کسی که صرفا عادت کرده به این وعده دادنها.
----------------
ثبت دیتا
خود دیتا کوتاهِ کوتاهه. کلا این استرس کرونا هم نمیذاره آدم به عشق و عاشقی فکر کنه :)) بیشتر یک سری برنامه میخوام تنظیم کنم برای آینده ی خودم.
حرف اول پست - حرف خیلی زیاده امروز. حوصله دسته بندی هم ندارم :( بی مقدمه
(در مورد کورونا)
1- باز دوباره یادم افتاد چقدر بشر در برابر پروردگارش ضعیفه. روزه هام که قضا نشده تا این سن، ولی واقعا چقدر من پررو هستم که در برابر این ضعف نماز هم نمیخونم :/
2- شمایی که عاشق کله پاچه و سیراب شیردونی دیگه به خفاش خوردن چینیها گیر نده لطفا :/ (خودمم عاشق زبون و بناگوشم :دی) همونقدر که سوپ خفاش برای ما چندش آوره، سیراب شیردون ما هم برای امریکا و اروپا عجیب غریبه و یک مقاله ای خونده بودم که با تعجب نوشته بودن ایرانیها یک غذای مورد علاقشون "اعما و احشا" گوسفنده. همون سیرابی منظورشونه :))
3- من تازه فهمیدم ما ایرانیها چقدر توی بهداشت جمعی از بقیه دنیا عقبیم :| درسته که عاشق توالت ایرانی و شیلنگ هستیم و تا باسن مبارکمون صدای جیرجیرِ نعلبکی نده، از تمیزیش مطمئن نمیشیم، ولی الان با هفت کشته در اثر کورونا با اختلاف گوی سبقت رو از ممالک *ون نشور غربی ربوده ایم که حداکثر یک کشته داشتن :/
4- کلا ما ایرانیها افتخار می کنیم به خلاف جهت جمع شنا کردن. به خاص و منحصر به فرد بودن. والا این طور موارد بحرانی بیایم و به خاص بودن خودمون افتخار نکنیم و مثل بقیه رعایت کنیم بهداشت رو :) در این راستا جمعه پدرم پیشم بود، 3 سری رفت بیرون خونه و یکی از این دفعات موقع برگشت دستاشو نشست. گفتم پدر دستاتو نشستیا، گفت این دیگه اسمش وسواسه :/ گفتم وسواس چیه کورونا اومده میگن باید تا میتونید روزی 20 بار دست بشورین مخصوصا از بیرون که میاید :( گفت دعوا راه میندازیا اصلا خوب می کنم نمیشورم :| :/
بعله :|
حالا شما بیا به مرد جا افتادۀ ایرانی حالی کن که یه ماه دستاشو دائم بشوره اسمش وسواس نیست :)
5-با این 7 کشته در یک هفته من برای اولین بار تونستم قدرت مدیریت جمهوری اسلامی رو مقایسه کنم با جاهای دیگۀ دنیا. و فهمیدم چقدر ضعف داره نظام توی این مدیریت. اما سوای از مدیریت داغون سران مملکت، یک سوزن هم به خودمون مردم بزنم که گفتم دوست دارن بگن منحصر به فردن: نمی دونم چقدر گذارتون به پروازهای داخلی خورده (پروازهای بین المللی که من تاحالا قسمت نشده). ولی پرواز داخلی برای مصاحبه و آزمون جنوب و تبریز زیاد رفتم. تمام این پروازها هم بلااستثنا بلااستثنا همیشه موقع تیک آف و بلند شدن هواپیما اقلا 4 یا 5 تا احمقِ بیشعور دارن با تلفن با زن و بچشون حرف میزنن و تازه تعریف هم میکنه که آره عزیزم الان هواپیما داره بلند میشه. نفهم، بیشعور، حیف اسم الاغ و یابو که روی تو بذارم، این مهماندار برای توی گوساله داره توضیح میده که موقع برخاستن و نشستن هواپیما گوشیهای خود را در حالت پرواز قرار دهید. من رشتم کنترل بوده ارشد. خوب می دونم یه سیستم در حالت پایدار یا Steady خودش خیلی معضل کنترلی نداره، و اصل چالش کنترلی سیستمها برای حالتهای ناپایدار هست، مثل حالتی که هواپیما میخواد بلند شه و یا میخواد بنشینه. وگرنه در حالت پرواز که خلبان کلا میذاره روی اوتوپایلوت (خودکار) و تا آسمون مقصد بی دردسر پاشو میندازه رو پاش و از مهماندار لب میگیره :/
البته منم به نوبۀ خودم گوساله م. منی که این گوساله ها رو توی هواپیما دیدم و از ترس اینکه مبادا این مرد شیکپوش کت و شلواری رییس آیندم توی پتروشیمی باشه ترجیح دادم سکوت کنم و خودم رو توی هواپیما احمق جلوه ندم و بهش تذکر ندم که آقا لطفا گوشیتون رو خاموش کنید. ولی خلاصه. ما ایرانیا فقط و فقط هارت و پورتمون سر بقیه بلنده. خودمون رو به اشتباه با فرهنگترین آدم شهر میبینیم. در کل ما ایرانیها همیشه مرگ رو فقط برای بقیه میبینیم. از حلقۀ اتحاد زدنمون توی حادثه پلاسکو و حادثۀ حملۀ داعش به ساختمون مجلس بگیر شما سر معامله رو و بیا جلو تا همین امثال پدر من که این روزها دست شستن رو وسواسی بودن می دونن.
(در مورد ادامۀ روند پست دیتای احساسات) - واقعا دوست ندارم روند ثبت احساسات عاطفی خودم رو متوقف کنم. چون 99 درصد مطمئنم این نوشتنها فردا به مشاورم کمک می کنه. پری نزدیک 50 روز بود که آدرس وب من رو داشته و میخونده.
حرف اول - از اون روزی که سید ابراهیم رئیسی در انتخابات 29 اردبیهشت 96 رقابت رو (فرض کنیم طبق رأی مردم) به حسن روحانی باخت، و کمتر از 3 ماه بعد، تکرار می کنم، کمتر از 3 ماه بعد در 23 مرداد 1396 توسط بالاترین مقام نظام، یعنی رهبری به یک ریاست حساستر یعنی ریاست قوۀ قضائیه گمارده شد، همون روز رهبرِ نظامِ به منِ شهروندِ این نظام حالی کرد که من هر کسی رو بخوام بالا میکشم هرکسی رو بخوام پایین نگه میدارم اصلا هم جواب رأیِ توی ملت برام مهم نیست.
از همون روز یه نقطه عطف در بلوغ سیاسی من ایجاد شد و به عنوان یکی از اصولِ اقلیدسیِ هندسۀ عجیب غریب این جمهوری شیر فهم شدم که رأیِ منِ شهروند کمترین پشیزی توی این جمهوری ارزش و اعتبار نداره. (البته فردا رو میرم پای صندوق چون به اون مهرِ لعنتی توی شناسنامم نیاز دارم، به امید اینکه بالاخره یه جا استخدام شم و این ماهی 800 تومن رو که از بابا میگیرم تا از گشنگی نمیرم رو بتونم خودم در بیارم. این جایگاه و ارج و منزلتِ منِ شهروند و ارزش رأیم در این جمهوریِ اسلامیه).
ثبت دیتا - دیروز یک کاری کردم که نباید میکردم، اصلا دلم نمیخواد بنویسمش. ولی خوب وقتی یک کاری رو شروع میکنی، نباید ناقص بذاریش. می نویسمش چون به نظرم باید نوشته بشه هرچند تلخ باشه و قابل سرزنش.
خانوم سومی (نگار)
شهاب جون نگار میتونی برام یه مقدار پول برریزی، موهام شپش، به کسی نگی، زده بخدا هچی ندارم
این پیامکی هست که یه ربع قبل رسیده به گوشیم از نگار. چه کنم به نظرتون؟ توضیح اینکه آخر برجه و بعد برگشت از شیراز الان فقط صد تومن تو کارتمه. ثانیا نگفته کجاست، قمه خونه دوستش یا تهرانه خوابگاهه، یه مقدار یعنی دقیقا چقدر؟ پول یه شامپو؟ پول یه حموم عمومی یا خیلی بیشتر از این حرفا؟
ثالثا. یه داداش بزرگ متأهل داره. کلی خواهر داره و یه مادر و البته یک پدر جانباز. هیچ کمکی ازشون بر نمیومده که از من پول خواسته؟ اگر می دونستم با این صد تومن مشکلش حل میشه یه لحظه هم فکر نمی کردم و میریختم براش. ولی مشکلی ازش حل نمیشه. فکر اینکه همین ماه قبل همچین آدمی داشت پول خیرات و بذل و بخشش می کرد (به خاله فریبا همون معتاد چمدون بدست و داداش کوچیکِ 20 سالش و اون خانوم ترکمن و بچش) کفریم می کنه...
کمک کنید لطفا... مشورت میخوام. کار درست چیه الان؟ شما بودین چه می کردین؟
اصلا نمی دونم از کی مشورت بگیرم الان و از این دردناکتر اینکه اصلا نمیتونم تشخیص بدم کار درست چیه.... لعنت به این مملکتِ پر از فقر... لعنت به این خاکِ طاعون زده...
------------------------
قلبم بدجور داره تیر میکشه
------------------------
بعدا نوشت: فعلا حل شد.... فقط به تأیید یه نفر نیاز داشتم که بدونم اگر جواب منفی بدم سنگدلانه و پا گذاشتن روی خرخرۀ فقر نیست... جواب فاطمه خانوم روشن کرد برام تا حدودی مسیر رو.... فعلا با رویکرد جواب منفی به این درخواست میرم جلو.
۲۸
بهمن
حرف اول پست (لذت عشق مخفی) - یک ماه و 25 روز از روز مصاحبه ی پالایشگاه گاز گذشته و هنوز خبری از جواب مصاحبه نیست. و من یکم عصبی هستم و فکر نمی کردم جواب مصاحبه این همه طول بکشه. خیلی زودتر از اینها حساب کرده بودم جواب مصاحبه بیاد و کلا رابطه م با پری رو بر مبنای جواب این مصاحبه برنامه ریزی کرده بودم. با خودم گفته بودم زود جواب مصاحبه میاد و کارم اگر اوکی شده باشه با پدر مادر پری قضیه رو در میون میذاریم و میریم برای مقدمات ازدواج در یکی دو سال پیش رو.
اما الان که جواب کارم نیومده و من طبق معمول به خاله م و بابام و شهرزاد خواهرم گفتم قضیه ی پری و شیراز رفتنم رو و اعلام موضوع به پدر و مادر پری هی داره عقب میفته، یه استرس و اضطراب عجیبی توی دلم افتاده که حالا خیلی ربط خاصی به رابطۀ نوعی من و پری نداره. فکر کردن به اینکه کی وقتشه به پدر و مادر دختر بگیم؟ و راستش اول باره توی روابط 6 و 7 سال اخیرم که یکم از اعلام رابطه به پدر و مادر دختر ترس برم داشته. نشستم با خودم فکر کردم، که یعنی چی دلیلش چیه؟ منی که 6 ساله خودمو پاره کردم یه دختر راضی نشد منو به پدر و مادرش بگه، حالا چرا 6 سال همنشینی با این دست دخترها من رو هم به ترس انداخته از یک عشق و عاشقی آدمیزادی و غیر پنهان؟
یکم فراتر از خودم هم فکر کردم. به اینکه چه خبره توی مملکت که الان همه دنبال عشقای ممنوعه هستن؟ چرا کمتر زن یا حتی مردی رو می تونی پیدا کنی که از همسر و زندگی خودش رضایت کامل داشته باشه و مجازی یا واقعی یه گوشه ای یکی دوتا هفت هشت ده تا عشق مخفی و ممنوعه برای خودش نداشته باشه؟
چی شده که خود منم الان از تعهد و عشق ازدواجی ممتد و روزمره ترس به دلم افتاده و ته دلم وسوسۀ رابطه های مخفی خیلی شیرینتره از این عشقی که انگار دیگه هیچ هیجانی نداره وقتی از کسی مخفی نباشه؟
خوب به یک جواب رسیدم: نسل ما توی ایران، از دهۀ 50 و 60 تا 70 تقریبا، به این شکله که پدر و مادر و اجتماع ما رو به هر طریقی که می تونستن از عشق و عاشقی عادی ترسوندن. پدر و مادر و نظام ما رو عادت دادن به عشق مخفی، عشق پنهون، عشق یواشکی و ممنوعه. به هزار و یک طریق ترسوندن ما رو از به زبون آوردن یه عاشقی پاک و کامل. نسلی که عادت کرده به تماسهای یواشکی بیرون خونه، پچ پچ های شبانه با هندسفری زیر پتو و هر 5 دقیقه مثل میرکت (همون جونوره!) سر بالا آوردن از زیر پتو و گوش کردن به سالن که آیا بابا یا مامانت بیدار نشدن برن دسشویی؟ یوقت نفهمن با دوست دختر و دوست پسرت حرف میزنی بدبخت بشی! دارم با خودم فکر می کنم این نسلی که عادت کرده به لذت بردنهای یواشکی، چجور وقتی فاکتور هیجان از این لذتِ مخفی حذف میشه، فردا کنار زن یا شوهر قانونیش میخواد بدون اون هیجان از کنار همسر بودن لذت ببره؟ میگین نه؟ این ضرب المثل رو شنیدین که میگن ترک عادت موجبِ مرضه؟ وگرنه شما این همه عشق ممنوعۀ متأهلها توی ایران امروز رو چجور می خواید توجیه کنید؟ خوشحال می شم بشنوم.
به قول زنده یاد افشین یدالهی:
خواستند از عشق، آغوش و بوسه را حذف کنند، عشق از آغوش و بوسه حذف شد.
چس نالۀ روزِ مادر: امروز بابا گفت سال دیگه سال موشه... یادم اومد که مامان متولد سال موش بود. مضرب دوازده رو شمردم: 12 - 24 - 36 - 48 - 60 - هوووووووف... اگه 5 سال پیش نمیرفتی و بودی الان تازه 60 سالت میشد... خدایی من هیچ، شهرزاد هیچ، بابا هیچ، خدا هیچ، اما خودت فکر نمی کنی برای رفتنت زود بود؟
ثبت دیتا - میخوام در اسرع وقت برم پیش روانشناس (احتمالا مرکز ارگانیک ماندد و دکتر بهزاد چاوشی و تیمش). و احتمالا یکی دو جلسۀ اول به مشاورم بگم لطف کنه و این هفت هشت تا پست دیتای احساساتم رو بخونه و با توجه به صداقتی که توی این پستها گذاشتم وسط، بهم بگه چه کنم و چه نکنم. خوب در ادامۀ مطلب یک سری اراجیف میخوام بنویسم که فقط احتمالا بدرد همون مشاوری می خوره که قراره ازش کمک بگیرم. پس بی خود وقتتون رو با خوندنش هدر ندین :D
حرف اول پست: از وقتی که دختر عمه م یک کلیپ از آذری جهرمی (خیر سرش وزیر دهۀ شصتی!) بهم نشون داد که یک متن انگلیسی رو به زور از رو داشت می خوند و قشنگ مشخص بود هیچیشو نمیفهمه، خیلی وقت بود می خواستم از اهمیت زبان انگلیسی نه فقط توی سیاست بگم و از کسایی که یادگیری زبان رو کم اهمیت می شمرن گلایه کنم. تا اینکه امروز کلکسیون تکمیل شد و یک کلیپ از امام راحل (ره) دیدم که در گفتگو با یک شبکۀ انگلیسی زبان، در مورد مسلح شدن انقلابیون ایران صحبت می کردن. کاری به نمیدونم گفتمهای متعدد امام در جواب سوالات خبرنگار ندارم (که احتمالا میشه به پای سیاست پنهانکاری گذاشت تا ندونستن واقعی). چیزی که خیلی خیلی خیلی برای من دردناک بود، این بود که امام حتی یک بله یا نمی دونم ساده رو هم نمی تونست خودش به مجری بگه Yes یا I don't know. این که حالا داستان 50 سال پیشه که اهمیت زبان توی کشور شاید خیلی فراگیر نبوده. ولی امروز؟ وزیر ارتباطاتمون یک متن انگلیسی رو از رو نمی تونه بخونه. رییس فدراسیون فوتبالمون مهدی تاج توی جلسات آسیایی تنها مسئولی هست که وسط یک مشت مدیر فوتبالی مسلط به زبان انگلیسی، فقط این شاخ شمشاد از گوشی مترجم استفاده می کنه. رییس جمهورمون بهش می گن فقط یه جمله انگلیسی خطاب به مردم امریکا بگید، مثل چی بگم خدا رو خوش بیاد، مثل چی زل میزنه توی دوربین بِرّ و بِر فقط نگاه می کنه. بابا یه جمله هم بلد نیستی تو؟! خدایی با چه رویی میاین کاندید میشین برای ادارۀ سرنوشت 80 میلیون آدم؟! شماها که احتمالا یک خبر زبان اصلی از رویترز و اسکای نمی تونید بخونید و احتمالا هیچ کدوم از حرفای رییس جمهورای غربی و امریکایی رو بدون واسطه و مترجم متوجه نمیشید، چجور ادعاتون 40 ساله گوش فلک رو کر کرده که میگید اینا استکبارن و حرف زور می گن؟! قطعا اولین قدم در راه تعامل و گفتگو با طرف بحث، یاد گرفتن زبونش هست که مدیریت مملکت ما توی این مورد وحشتناک رییییییییییییییییییییییییییییییییییده. دیگه لازم نیست بگم که 3 ماهی که خودم تابستون توی شتابدهندۀ معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری وابسته به دکتر الیاسی و دکتر ستاری کار می کردم (شتابدهنده عملا علمی ترین بخش ساختار مملکت محسوب میشه در حال حاضر!)، تنها کسی که زبان می فهمید من بودم.
(البته مدیرام که از دانشگاه های سمنان و ... بودن (و به عنوان شریفی و امیرکبیری توی جلسات معرفیشون می کردن!) ایراد هم بهم میگرفتن که چرا وقت میذاری از رو مقالات اصلی مطلب در بیاری ما انقدر وقت نداریم! فقط ایمیل بزن به سازنده ها ازشون اطلاعات "بدزد"، مقالات و علم قضیه به درد ما نمی خوره! آره درست خوندین، اطلاعات بدزد! دقیقا با همین لفظ. توی این دزدیدن اطلاعات به خودی و آشنا هم رحم نمی کننها. مسئول مارکتینگ بین الملل همین شتابدهنده یک جلسۀ آموزشی برای من و مدیرم گذاشت، افتخارش این بود که شخصا از مدیر شرکت کلران سمنان "دزدی اطلاعات" کرده با جا زدن خودش به عنوان یک نهادی که می خواد به شرکتهای برتر جایزه بده. نگم که کلا ساختار این شتابدهندۀ کثیف از بالا تا پایینش بچه های بسیجی بودن و عکس امام و آقا توی هر اتاقی بالای بالا نصبه.)
زیاد حرف نزنم، من یه اصولگرای تیر هستم، که سال 96، فقط به خاطر شهرزاد (اشتباهی که خیلیها مرتکب شدن)، به روحانی رأی دادم. یک جای مهر خالی هم توی شناسنامم نیست همرو رأی دادم تا حالا. فعلا که با این اوضاع بیکاری و دلسردی صرفی که از جمهوری اسلامی دارم و می بینم هیچ جایی توی این نظام برای من در نظر گرفته نشده، تصمیم دارم دیگه توی رأی گیریهاشون شرکت نکنم. ولی، ولی اگر هم روزی بخوام نماینده ای از من در به اصطلاح مجلس این مملکت حاضر باشه، قطعا اولین و ابتدایی شرطم برای اون نماینده اینه که حداقل یک تافل بالای 85 داشته باشه. حداقل 4تا خبر انگلیسی زبون اصلی بتونه خودش بخونه و تحلیل کنه بدون ترجمه. وگرنه تا مملکت ما دست این زبون نفهماس (منظورم زبون انگلیسیه شما حرص و جوش نخور)، انتظار تعامل مثبت با دنیا انتظار کامل نابجاییه.
در مورد دیتای احساسات همیشگی خودم، من اینجا می نویسمشون و چون کلا آدم درس و مرور کردن هستم، می نویسم که هی مرور کنم و مسیر اصلی رو گم نکنم. یه مدته شرایط روابطم خوب نیست، برای همین طفره میرم از نوشتن اتفاقها توی بلاگ. چون باز روابط افتاده دست ناخودآگاهم و دوست نداره که نوشته بشه و اختیار روابط از دستش خارج بشه و باز بیفته دست خودآگاهم. ولی خوب، حس می کنم باید به این مقاومت درونی غلبه کنم و هرجور شده، با اکراه بنویسم ازشون. هرچند احمقانه به نظر بیان: