به مناسبت 26 فروردین

اول از همه بگم اینکه سالهای ساله من به حجاب اجباری اعتقادی نداشتم و ندارم. از وقتی چشم باز کردم عاشق فیلمای بالهجه بریتیش بودم و تیم اول و آخر فوتبالم منچستر یونایتد بوده و طرفدار حجاب انگلیس قرن 17 و 18 بودم و برام نوستالژی خاصی داره (مو آزاد و با دامن بلند، آستین و گردن پوشیده - چون به عقیده نگارنده، مو بیشتر حس زیبایی شناسی بیننده رو تحریک میکنه تا بخش شهوت و غریزه رو. البته که همین حجاب جذاب در نظر من هم عقیده ندارم که باید اجباری باشه.)

 

با این مقدمه، امروز داشتم فکر می کردم من به عنوان راننده  تپسی چرا باید پاسخگوی بی حجابی مسافرم توی ماشینم باشم؟! این چه منطقیه! من وقتی به یک مورد خاص به عنوان جرم و حتی منکر هیچ اعتقادی ندارم، چرا باید حکومت نهی منکر رو برای من اجباری در نظر بگیره! و من رو بابت مسافر بی حجابی که سوار ماشینم شده بازخواست کنه !!! اصلا و ابدا تو کَتم نمیره این قضیه.

میدونی مثل اینه که خونه یکیو دزد بزنه (تشبیه اصلا خوبی نیست). بعد پلیس بیاد به همسایه بگه چرا شما جلوی دزد رو نگرفتین پس شما رو به جای دزد میبرم زندان! بابا تو داری حقوق پلیس بودنتو میگیری، بعد یخه منو میچسبی که باید وظیفه تو رو  انجام بدم؟؟ میگم البته تشبیه دزدی و بیحجابی در نظر مایی که به حجاب اعتقاد نداریم درست نیست، ولی از نظر اونایی که به حجاب اجباری اعتقاد دارن تشبیه ملموسیه و بیمنطقی قضیه کامل براشون شفاف میشه.

مثال  بهترش مثلا میشه اینکه به من بگن فلان کولبر رو تو کوههای کردستان دیدی یا فلان سوختبر رو تو بیابونای سیستان دیدی چرا با ماشین زیرش نگرفتی داشت جنس قاچاق میکرد! الان خودتو به جرم قاچاق محاکمه و جریمه میکنیم ماشینتم میخوابونیم!

بابا من اصلا به زشت بودن اینکار اعتقاد ندارم هیچ، وظیفه م هم مبارزه با بیحجاب و قاچاق و ... نیست. توی نیروی انتظامی که داری پول میگیری بابتش، خودتم برو شلیک کن به کولبرا. به منِ آدم چی کار داری بشر.

گرفتار شدیم تو این مملکت بخدا.

 

پینوشت: نویسنده تنها احتمالی که میدهد این است که خود مسئله حجاب برای حکومت مهم نیست و با این رویۀ فاقد منطق، احتمالا بیشتر دنبال گرفتن جریمه از افراد حداکثری در جامعه است و جریمه گرفتنه مهمتره تا خود مسئله ی حجاب.

خسته شدم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

تکرار زجر قشنگ نیست

مینا رو رسوندم دانشگاهشون و کوچه پایینی تو سایه جلو یه خونه پارک کردم منتظرم کلاس مینا تموم شه برسونمش سر کارش.

خونه ای که جلوش پارک کردم، آجر سه سانتیه. پنجره طبقه آخرش بازه و از پنجره صدای کلفت و نخراشیده ی دو سه تا مرد جوون میاد. تتلو هم داره میخونه. رو پشت بوم یه تخته الوار چوب گذاشتن و چندتا کفتر. کفتره از رو چوب میره بالا و با ۳ تا بال زدن میپره رو لب پشت بوم و دوباره از اول.

بار اول که صدای بال زدن کفتر اومد با خودم فکر کردم بال زدن کفتر چقدر قشنگه. احتمالا یکی از قشنگترین صداهای دنیاست.

فکرم رفت سمت فیلم ابلق (بهرام رادان هوتن شکیبا و الناز شاکر دوست). با نگار رفتیم دیدیمش. یکم تو خاطرات نگار قدم زدم و بعدش با بال زدن دوم کفتره فکرم رفت سمت گربه آپارتمانمون. که جلوش بهترین تن ماهی و گوشت مرغ و ... میذاریم ولی همیشه با حسرت و دقت خاصی حواسش به کفتراییه که پشت پنجره دارن دون میخورن. خیلی میخ شدنش به سمت سایه پرنده ها رو دوس دارم :)))) به قول اون شعره گربه ی مسکین اگر پر داشتی، تخم گنجشک از زمین برداشتی...

تو افکار خودم غرق بودم و همینجور صدای بال زدن کفتره از رو چوب به سمت لبه ی پشت بوم تکرار میشد. به خودم اومدم و دیدم صدای تکراری بال این کبوتره الان دیگه چقدر رو مخمه و چقدر نخواستنی. الان دیگه بال زدن کبوتره برام تداعی اسارت بود. کسی که بال پروازشو چیدن و شده بساط عیش چندتا جوون علاف و خوش گذرون. اونی که جاش تو اوج آسمونه الان داره مسیر تکراری رو هی برا خودش بال میزنه...

 

خلاصه که هر تکراری قشنگ نیست. تکرار ناخواستنی میتونه قشنگترین زیباییهای زندگی رو برات تلخ کنه.

چند وقت پیش مینا بهم گفت میخوام مستقل بشم و همه چی تکراریه و این حرفا

Mina:
چقد همه چی تکراریه

Happy Man:
تکراریای زندگیت رو دوست داشته باش❤️

Mina:
نصیحت نکن

خودت اینجوری ای؟

Happy Man:
آره فک کنم

منظورم این نیست مجبوری هرچی الان برات تکراریه رو دوست داشته باشی

منظورم اینه زندگیت رو روی فرکانسی تنظیم کن
که اون فرکانس تکرارش برات جذاب باشه

ببین قرار نیست زندگی همیشه چیزای جدید و اتفاقای هیجان انگیز و غیرقابل پیشبینی توش رخ بده که جذاب باشه

برای همین هر ادمی میتونه زندگیشو بندازه تو یه لوپ تکراری جذاب
مثلا کنار آدمایی که براش جذابن
یا شغلی که تکرارش خسته کننده نیست
یا تفریحی که تکرارشو دوست داری

میدونی
مثلا کوهنوردا
طرف خود کوه رو دوست داره
صدبارم بره کوه خسته نمیشه
تکرار این بالا رفتن و پایین اومدن براش جذابه

جوابی نداد.

 

ولی همیشه از خدا خواستم تکراریای زندگیم اونایی باشن که برام جذابترینن. مهمترین تکراری زندگی آدم خانوادشن و احتمالا همسر. و احتمالا بزرگترین موهبت زندگی اینه که تو از تکراریای زندگیت لذت ببری. مثل خانواده و مثل همسر و مثل شغل و ...

به قول قمیشی

تو به قصه ها شبیهی

ساده اما حیرت آور

شوقِ تکرارِ تو دارم

وقتی میرسم به آخر...

 

مینا تماس گرفت. برم...

 

صد حس خوب: حذف رو مخترین آلارم ساعت گوشیت

 آلارمی که کلا برنامه زندگی و خواب و خوراکتو به هم ریخته، وقتی از فردا دیگه لازمش نداری و میتونی از شرش خلاص شی >>>>>>>> یکی از بهترین حسهای دنیاست

 

تو شیفتهای ۱۲ ساعته ی ما، برا ماه رمضون یک ساعت و نیم از روزکار کم کردن و یک ساعت و نیم به شبکار اضافه کردن

یعنی من که 7:45 صبح میرسم خوابگاه، تا دوش بگیرم و ظرفامو بشورم، برا ساعت 16 که باید باز سوار سرویس میشدم برم شرکت کمتر از ۷ ساعت برا خواب وقت داشتم.

این هفته شبکارم تو ماه رمضون  جهنمی گذشت. از فردا رستم شروع میشه و با شوق وصف نشدنی این آلارم مزخرف رو از گوشیم پاک کردم. برو به دررررررررک

رمز پستها

از اونجا که خودم به زور پست اعلام رمز خودم رو پیدا کردم، گفتم شاید مخاطبین گرامی جدید هم به مشکل بخورن تو پیدا کردنش. اگر رمز لازم دارید، لطفا به اولین پست شهریور ۱۳۹۹ مراجعه بفرمایید از آرشیو.

برنامه های 1402

این پست و پست قبل شخصیه و صحبت خاصی با مخاطب عزیز نداره.

پست قبل گزارشی بود از سال 1401. اما برنامه هام برای 1402:

 

خریدها:

 

1- ریشتراش حرفه ای فیلیپس: حالا که سیبیل میذارم، مجبورم صورتم رو ژیلت بزنم تا بعد دو روز با در اومدن ته ریش، به هم ریخته به نظر نیام. و منی که پوست صورتم اصلا عادت نداشته به تیغ و ژیلت، دارم زوال پوستم رو حس می کنم در اثر ژیلت. خیلی مقاومت کردم که ریش تراش حرفه ای نخرم تا از یه فامیل یا پارتنر دلسوز کادو بگیرمش بالاخره. ولی به خاطر نجات پوستم هم که شده، با حقوق فروردین باید اولین خرید امسالم یک ریش تراش همه چی تموم باشه.

 

2- کفش ایمنی کاترپیلار: شرکت های داخلی موظف هستن جنسهاشون رو ایرانی تأمین کنن، من جمله کفش ایمنی. که خوب شرکت ما بهترین کفش ایمنی ایرانی رو تهیه میکنه. ولی همون بهترین کفش ایمنی داخلی، باعث شده بود ما هفته ای حداقل دو جفت جوراب پاره کنیم. پا درد و زانو دردش بماند. پارسال و به خاطر ارزشی که برای سلامتم قائل بودم، 3 میلیون و پونصد ناقابل دادم یک کفش ایمنی کاترپیلار خریدم. پاره شدن جورابها کامل متوقف شد. شما ببین چقدر تنش کفش به کف پا منتقل میکرد و نمونه ی خارجیش چقدر خوب و راحته که اون تنش کامل حذف شده و الان یک ساله سر کار یک جفت جوراب هم پاره نکردم. خلاصه هرجایی لازم نیست از جنس ایرانی حمایت کنیم :) مخصوصا وقتی پای ایمنی و سلامتی در میونه کلا جنس ایرانی رو بندازین دور. کفش ایمنیم یکم رو به زواله و امسال باید یک عدد نوش رو بگیرم. قیمت فعلیش از سه و پونصد پارسال شده ده میلیون تومن :) متشکریم آقای رئیسی :) گل کاشتی :)) احتمالا تابستون یک جفت بخرم برای وقتی که این کفش فعلی غیر قابل استفاده بشه (پایان عمرش نزدیکه)

 

3- سازدهنی: یک همکار کورد سنندج داریم، عشق شادمهر، با استعداد موسیقی فوق العاده. گوشاش توی شناخت نت فوق العاده است. بدون هیچ گونه سواد موسیقی، صرفا با یک نرم افزار کیبورد که روی گوشیش نصب کرده، کلی آهنگ رو نتهاشون رو درآورده و میزنه! منی که 5 سال پیانو کارکردم و اصلا گوشم استعداد شناخت نت موسیقی نداره، واقعا غبطه میخورم به همکارم. دوست داشتم دی ماه تولدش یک سازدهنی حرفه ای براش بخرم که همونجور که گاهی میزنه زیر آواز و شادمهر میخونه برامون و دلتنگیامون رفع میشه، گاهی برامون سازدهنی بزنه و حظشو ببریم. ولی خوب متأسفانه شیفتش شد مخالف شیفت ما و دیگه نمیبینمش. برای خودم ولی میخرم سازدهنی رو. به امید اینکه استعداد موسیقیم یکم گل کنه و ساعتای تنهاییم تو خوابگاه جنوب پر بشه.

 

4- گوشی جدید (در حد 8 الی 10 میلیون تومن): دو سال قبل یک گوشی 3 تومنی خریدم و خوب کارمو راه انداخت و واقعا ازش راضی هستم. مینا اصرار داره آیفون بخرم. خودم بشدت با آیفون دست گرفتن مخالفم (برای مینا خریدیم). آیفون که خیلی بعیده، ولی احتمالا امسال برای اینکه توی جمعهای احتمالی با حضور مینا باعث خجالتش نشم، یک گوشی مدل بالاتر بخرم. تاچ این گوشی سه تومنیه هم البته یکم صداش درومده و نزدیکه بوی الرحمانش بلند بشه.

 

حسرتها:

1- تعویض ماشین. خیلی ساله دلم میخواد پراید پونزده سال پیشم رو عوض کنم. ولی خوب رشد قیمتها هر سال از توان مالی من جلوتره. مثل خیلی از جوونهای ایران، فکر کردن به ماشین جدید برامون حسرت شده. یک چهارراهی هست بالای خونمون، همیشه تو چراغ قرمزش که هستم، یه جوون دستفروش تقریبا 30 ساله هست، یک بار بهم گفت پرایدتو تمیز نگه داشتی لطفا هر وقت خواستی بفروشیش بیا پیش خودم (اون موقع هنوز پراید نو زیر 100 تومن بود) و هر دفعه از چهارراه رد میشم میاد کنار ماشینم و با خنده ش آشنایی میده بهم که یعنی یادت نره قول پرایدتو به من دادیا. حالا که پراید نو شده بالای 200 میلیون، دیگه خنده هاش تلخ شده. شاید دیگه پس اندازش به پراید 15 سال ساخت منم نرسه که انقدر چشماش غم گرفته وقتی به پراید من نگاه میکنه. مملکت خیلی بدی داریما. خیلی بد. با خودم عهد بستم اگه یه روز تقی به توقی خورد و تونستم یه ماشین بهتر بخرم، این پراید رو یا مجانی (یا شاید نصف قیمت) بدم به اون جوون دست فروش. امیدوارم زودتر به آرزوم برسم و بتونم یک نفر دیگه رو به آرزوش برسونم. تا هنوز فرصت هست و با امید سر اون چهارراه دستفروشی میکنه.

 

 

اقدامات:

 

1- روابط: میخوام تمرکز کامل داشته باشم روی مینا. به قول خودش بینمون هیچی نیست. ولی کلی کمکم کرده ذهن من متمرکز بشه. ذهنمو از هرز چرخیدن نجات داده. خودش گفته تا تابستون نمیخواد رل بزنه و منتظر فرد مورد نظرشو پیدا کنه تا احتمالا دوباره مثل دو سال قبل، شماره هاشو بلاک کنه و گم بشه و تمرکز کنه رو تایم دو نفره ش با آدم جدید زندگیش، برای همین نمیتونم به خودم قول بدم تا آخر سال مینا رو دارم، ولی حداقل تا تابستون میخوام تمرکزم رو 6 دانگ بذارم رو مینا و حتی یه ثانیه هم از دستش ندم. نمیدونم قراره به کجا برسم، فقط میدونم بهترین تصمیم زندگیمه این کار.

 

2- رابطه فیزیکی: میخواستم برای امسال بنویسم رابطه فیزیکی ممنوع. ولی خوب اولا این ادعا برای منی که کلا فرصت رابطه فیزیکی ندارم خنده داره. ثانیا وقتی یک چیزی ممنوع میشه برات جذاب تر میشه و کرمش میفته تو مغزت و باعث میشه بیشتر بهش فکر کنی و از زندگی واقعی عقبتر بمونی. ثالثا، بیشتر یه حالت عجز داشت این تصمیم، که آره مثلا انگار هدف ناخودآگاهم اینه که آخر 1402 هم که باز بدون رابطه طی شد، بیام بگم من خودم نخواستم امسال رابطه داشته باشم! در هر صورت امسال هدفهای قشنگی دارم که شاید منجر به ازدواجم در سال 1403 یا 1404 بشه. پس در کل امسال رو نمیگم ممنوع، ولی دست نگه دارم برای رابطه بهتره.

 

3- ورزش: برای مینا ورزشکار بودن خیلی مهمه. رفیقای دور و برش همه از رشته های مختلف تیم های ملی هستن. یا دیگه ورزش منظم دارن، از کشتی و فوتبال و قایق سواری و شنا بگیر تا ... من خودم شخصا ذره ای برای ورزش بی هوازی و وزنه زدن و .... ارزش و احترام قائل نیستم و حتی معتقدم این قبیل ورزشها برای بدن مضر هم هستن. چون حتی یه نفرم از قهرمانهای ورزشهای بی هوازی پیدا نمی کنی که سالمندی سالمی داشته باشه. (نمونه بارزش محمدعلی کلی و پارکینسونی که زمینگیرش کرد یا مایک تایسون بیچاره) ولی خدا خدا خدا کمکم کن امسال ورزش هوازی رو (دو و اروبیک و ...) جدی و مستمر ادامه بدم. و البته مینا انگیزۀ خیلی خوبیه حتی برای اینکه باشگاه اسم بنویسم برای یکم دور بازو آوردن. چیزی که همچنان بهش هیچ اعتقادی ندارم. هیچ!

 

4- معنویات و نماز: توی ایرانی که تعبیر غلطی از دین میشه و دیندارا بعضا نمایندۀ افتضاحی برای دین هستن، ترجیحم اینه فعلا تصمیم جدی در این باره نداشته باشم. ولی خوب رشد تحت تربیت یه مادر بشدت مذهبی باعث شده وسواس بدی توی فکرم شکل بگیره. مادرم حتی قسممون میداد وقتی جنب هستیم نون نخریم برای خونه! همین باعث شده به سختی کارم در اتاق کنترل فکر کنم. به اینکه اگه من نماز نخونم و یه روز یه حادثه در محل کار رخ بده و مثلا برجی بترکه یا تجهیزی آسیب ببینه، احتمالا به خاطر نماز نخوندن منه!!!! جدی شدن و خطرناک شدن کارمون تو شرکت بشدت مضطربم کرده نسبت به نماز خوندن. و البته این چالش هم مطرحه که چطور نماز خون بشم که در محیط کار تعبیر به ریا نشه. البته این خیلی چالش بزرگی نیست. تصمیم بگیرم از ترس حادثه نماز بخونم، خیلی کاری به حرف مردم ندارم.

 

5- تئاتر: منی که تا پارسال اصلا به هنر کوچکترین علاقه ای نداشتم و بازدید از موزه و نمایشگاه نقاشی و تئاتر رو کاملا اتلاف وقت می دونستم، امسال علاقه شدیدی به تئاتر پیدا کردم. خیلی دوست دارم هفته هایی که تهرانم رو حداقل یک روزش رو به تماشای تئاتر قشنگ بگذرونم. مخصوصا که میدونم اکثر بازیگرای پدرمادر دار و کار درست سینمای ایران از تئاتر پا گرفتن، احترام زیادی برای این هنر قائلم و بدجور دنبال یک پایه و همراه هستم که گاهی ماهی  یک بار دوبار با هم تئاتر بریم.

 

6- مرخصی بیشتر گرفتن: من در شرکت معروفم به مرخصی نگرفتن. خوب تهران کسی منتظرم نیست. سالی 30 روز مرخصی داریم و من هر سال فقط 5 یا 6 روز مرخصی گرفتم. امسال مطمئنم وقتشه بیشتر به خودم استراحت بدم. بیشتر بیام تهران و به تقویت روحم بپردازم. مسافرتی، گردشی، طبیعتی، چیزهایی که وقتی فقط 6 روز تهرانم اصلا بهشون نمیرسم. برای همین مصمم هستم امسال هر دو ماه اقلا 3 روز مرخصی بگیرم. یعنی آخر سال حداقل 18 روز مرخصی گرفته باشم. بیشترش رو قول نمیدم چون کلا در سال راه اندازی مرخصی ممنوع خواهد شد احتمالا.

 

7- مسافرت شرکت با خاله شیرین: شرکتمون مسافرت جانبی میذاره و من درونم مقاومت عجیبی دارم در برابر استفاده از امکانات شرکت. شاید چون کسی رو ندارم باهاش از این امکانات استفاده کنم. امسال عید همه بچه ها با خانواده شون رفتن جنوب تفریح از طرف شرکت. اینجانب قول میدم تابستون یا پاییز اگر شرکت مسافرت جانبی گذاشت، حتما با خاله شیرین برم مسافرت رو. البته اینکه خانواده ی من تیکه تیکه هستن هم مزید بر علته. خواهرم با پدرم قهره، از خاله ها جدان جفتشون. دوست دخترم که خوب طبعا نمیتونم ببرمش مسافرت شرکت! اونم زنم نمیشه از تنهایی در بیام :))

 

8- ترمیم نوشته های سنگ مزار مامان (اولویت اول)، مامان بزرگ (اولویت اول)، بابا بزرگ و خاله مریم.

 

9- برنامه ریزی برای اپلای کاری در سال 1405: همه رئیسامون در جواب درخواستمون برای حقوق بیشتر و اینکه میگیم با این حقوق تو ایران نمیشه زنده موند، میگن ایران فکر موندن نباشید. منم کمابیش مصمم شدم پلن جانبی داشته باشم برای 1405 و اپلای به خارج از کشور. برای من تغییر خیلی سخته. خیلی. خیلی. اصلا مرگ برام از تغییر بهتره. ولی این ایران راه دیگه ای پیش پای من نذاشته. منی که کل دوستای دانشگاهم الان آمریکا و کانادا در رفاه و ثبات اقتصادی درآرامش فکری کامل دارن به پیشرفت میانسالیشون میرسن. اینجا تکلیف فردام هم معلوم نیست. رئیسا هم که جوابی جز "مهاجرت کنید" برای درخواستات ندارن. از خداشونه ما بریم جای ما رو با آشناهاشون پر کنن. پس چرا که نه؟ منم که داخل ایران کسی رو ندارم. پس هر روز این پلن برام جدیتر میشه.

 

10- قرض بابا: سختترین کار امسال، برنامه ریزی مالیه. از الان تا آخر 1402، باید حداقل نصف حقوقمو بذارم جای قرضی که به بابا دارم. اینجوری تا آخر سال نصف قرضی که به بابا دارم جمع میشه و نصف سود و بهره ی پولی که بهش میدم کم میشه. این هدف باید امسال مالی برآورده بشه. تحت هیچ شرایطی (حتی اگه نگار داشت از گرسنگی میمرد هم) نباید این قانون نقض بشه. نصف حقوق من برای قرض بابا.

 

گزارش اقدامات پارسال (1401)

سلام سال نو بر همگی دوستان مبارک و فرخنده باشه و سال جدید براتون عالی شروع بشه و عالیتر پیش بره :)

این پست و پست بعد شخصیه و احتمالا سخن خاصی با مخاطب عزیز نداره.

 

طبق توصیۀ بهترین دوستِ زندگیم، مینا، دو سالی هست که برنامه های مهمم رو برای سال پیش رو مینویسم و سعی میکنم انجامشون بدم. نوروز 1401 هم در این پست (کلیک) مهمترین خواسته ها و اهدافم رو نوشته بودم. حالا بریم سراغ گزارش اقدامات تکمیل شده:

 

1- قرار بود یه کیس کامپیوتر و یا لپتاپ (که قیمتش رو 30 میلیون تومن برآورد کرده بودم) بخرم برای کارم. اول یک کیس دست دوم 3 میلیون تومنی خریدم و با هزار شوق و ذوق برنامه مورد نظرم Navis روش نصب شد، بردمش جنوب با هزار مکافات، ولی بدجور خورد تو ذوقم و فایل نقشۀ شرکت روش اجرا نشد. ولی خوب بهار پارسال که توی پاساژ پایتخت تهران قدم میزدم و دنبال surface مدل قدیمی بودم، خیلی اتفاقی طبقه پنجمش، یکی از فروشنده ها بهم پیشنهاد کرد با 8 میلیون تومن یک مینی لپتاپ Dell دست دوم بخرم، خریدم و همه چی روش نصب شد به بهترین شکل. بشدت کارم رو راه انداخت. بشددددت. تو گرمای طاقت فرسای عسلویه بالا پایین رفتنم از برجها و تجهیزات یک سوم شد. موقعیت هرتجهیزی که میخواستم رو اول رو نقشه پیدا میکردم، رو کاغذ مینوشتم و با برنامه میرفتم سراغ کارا. و همون لپتاپ اگر چه 8 میلیون خرج برداشت، ولی خوب کمک زیادی به پیشرفتم کرد و یکی از ارکان کلیدی بود برام که الان با پیشرفت قابل توجهی، توی اتاق کنترل باشم.

 

2- مو زن بینی: طبق تجربه ی سال 1400 و شیرین بودن خریدهام، امسال تصمیم گرفتم خریدهای هدف رو زود انجام بدم و مو زن بینی رو هم همون تابستون خریدم و خوب به نظر خودم باز یکی از بهترین و کاربردیترین خریدهای امسالم شد. وارد جزئیات حال به هم زنش نمیشم :)) ولی خوب یکی از وسایل بسیار ضروریه برای کسی که مثل من موی بینی پر پشت دارن.

 

خریدها تمام

 

گزارش اقدامات

 

1- حذف خانوم اولی و نگار: خانوم اولی که گفتم تو پستهای قبل، قرار شد ازدواج کنه و خودش حدودهای پاییز یا اوایل زمستون یادم نیست، درخواست کرد شماره همو پاک کنیم و چت 7 سالمونم پاک کرد و رفت که رفت. زیاد یادش میفتم. ولی خوب از نظر کاری انقدر سرم شلوغ هست که هنوز نتونستم خوب یا بد بودن این جدایی رو تجزیه و تحلیل کنم. ولی خلاصه ش اینه که حداقل در سه سال آخر رابطمون، رابطه صرفا مالی بود و لذا من چیزی از دست ندادم با رفتنش. پس حالم خوبه.

نگار: کنار گذاشتن نگارِ معصوم برای من خیلی سخته. نگار مثل معصومترین دختریه که انگاردر آینده قرار بوده دختر من باشه. کاش برای نگار هم یک خواستگار بیاد و مثل خانوم اولی ذهنم بدون عذاب وجدان بتونه کنارش بذاره. زمستون امسال خیلی خوب تونستم نگار رو حذف کنم، ولی باز شرایط جوری پیش رفت، که نیاز مالیش به من، من رو از پا درآورد و دلم نیومد تنها بذارمش تو تهرانِ گرون. در مورد روابط 6 ماه اخیرم یک فاکتور خیلی قدرتمند وارد شده که همه رو پس زده، اونم میناست. و بهتره به جای حرف زدن در این پست، در یک پست جدا، جداگانه بنویسم از قدرت مینا و تأثیر بشدت مثبتی که این آدم توی زندگیم داشته.

 

2- میخواستم ریش بذارم که گذاشتم. کل 6 ماه نخست سال ریشامو بلند کردم. نتیجه برای خودم خوب بود. ولی از نظر قضاوت بقیه: خوب همکارای محیط کارم که همه مرد هستن راضی. ولی خانوما، مخصوصا خاله هام و خواهرم بشدت ناراضی. در هر صورت عکسا رو با همون رمز همیشگی وبلاگم میارم :)) عکس بی ریش از پارسال، عکس با ریش از 6 ماهه نخست 1401 و بعدش عکس با سیبیل، چون مجبور شدم به خاطر محیط کارم ریشها رو بزنم. محیط کار ما در آینده ماسک شیمیایی توسط ایمنی اجباریه و ریش مانع Seal شدن ماسک روی صورت میشه و لذا برای شغلهای عملیاتی، ریش ممنوعه.

 

(رمز عکسها همون رمز همیشگی بلاگ که در پستهای یکی دو سال قبل و اولین پست رمزدار بلاگ میتونید پیدا کنید)

 

عکس 1400 (بدون ریش)

عکس با ریش

عکس با ریش

عکس با ریش

عکس با سبیل

 

3- تجربه اولین رابطه فیزیکی: نمیدونم چرا نمیشه و دیگه پذیرفتم که قرار نیست بشه. آدمای زیادی بودن که تجربه رابطه داشتن و اومدن تو زندگیم و مایل به رابطه با من نبودن. اونقدر زیاد که دیگه کامل پذیرفتم و دیگه هیچ تقلایی در این مورد نمیکنم. 15 خرداد 1401 البته تو پارک تجربه اولین بوسه از لب رو داشتم با مهتاب. اونقدر نچسبید بهم که دومین بوسه (دو هفته  بعدش) آخرین بوسه بود. کلا دوست داشتن و عشق برام مهمترین فاکتوره. ولی کسایی که دوستشون داشتم کوچترین علاقه ای به جلوتر بردن سطح رابطه با من نداشتن. و منم اینو پذیرفتم کامل.

 

4- ورزش: اونجور که باید خوب نبودم. فشردگی برنامه م از تابستون به بعد در دو هفته هایی که سر کار هستم خیلی تأثیر گذار بود. در کل شاید 2 یا 3 ماه از 1401 تونستم اونجور که دوست دارم ورزش کنم. ولی خوب تونستم رژیم غذاییم رو تصحیح کنم. از وقتی اومدم اتاق کنترل، تحرکم کم شده، تلاش کردم به موازاتش یک وعده از غذای شرکت کم کنم. غذای شرکتی که چون مفت و خوبه، کمتر همکاری ازش میگذره، ولی خوب من کامل یک وعده از غذام رو در روز حذف کردم و به جاش خودم رو مکلف کردم میوه هایی که قبل از این،میموند تا خراب و دور ریز بشه رو بخورم. شبها نون با شام نمیخورم و شام رو خالی میخورم و همشو میخورم به جای دور ریز، نونها رو توی چمدونم میارم تهران و هفته ی استراحتم تهران، از نونهایی که جمع کردم استفاده می کنم. اصرافم در زندگی عجین شده با اصراف جنوب، به صفر نزدیک شده و در کل از رژیم فعلی خودم کمابیش راضی هستم.

 

5- نماز: اقدامی نکردم. کلا از نظر اعتقادی در یک نقطۀ breakthrough هستم . مثل خیلی از مردم ایران. دین پاکه و نباید دستمایۀ پلیدی قرار بگیره. در هر صورت امسال تلخی که گذشت، قطعا سال مناسبی برای شروع مجدد نبود برام. بگذریم.