یک رمز برای همیشه

اندر احوالات مطالب رمزدار - چند روز قبل در کامنتی (با لحنی مظلوم و معصومانه!) ازم رمز پست رمزدار خواسته شده بود. و چقدر از خودم بدم اومد! دقیقا به همین دلیل همیشه از مطالب رمزدار بدم میومده که توضیح میدم چرا. تا حالا هم نشده وبلاگی از نویسنده رمز بخوام! آرزوی اینکه ملتمسانه بیام وبتون و بگم رمز بدین رو باید به گور ببرین :D

اول بگم، یک بار برای همیشه، رمز تمامی پستهای رمزدار من festival هست. رمزدار کردن پست هم دلیلی بر شخصی بودنش نیست. دلایل مختلفی داره من جمله:

1- ترس از فیلتر  شدن وبلاگ - وقتی خیلی مطالبی که بیان کردم خارج از عرف باشن و مناسب سنین زیر 18 سال نباشن، رمزدارشون میکنم. که خوب غربال درستی نیست برای جداسازی خواننده های نوجوان و بالای 18. ولی تنها راه چاره ست که حداقل پس از مرگم گناه ماتأخر برای خودم نخرم :)) و هر جوون زیر 18 سالی پستهامو خوند همین قبل ازمرگم بخونه و اون دنیا تو برزخ هی برام گناه نفرستن :دی

2- حفظ حقوق بعضی افراد نامبرده در پست. مثل همین دو تا پست قبلیم که دلیل رمزدار شدن پست بود.

 

در کل به نظر من، رمزدار کردن پست، و در واقع تفکیک خواننده های خاموش و غیر خاموش، تفکیک عادلانه ای نیست. همیشه با خودم فکر کردم که در این دنیای مجازی، یک خوانندۀ روشن که اسم و مشخصاتش همه فیک هستن، چه مزیتی داره نسبت به یک خوانندۀ خاموش؟ که من بخوام با رمزدار کردن پست دماغ و بقیه اعما احشاء و اعضا و جوارح خواننده های خاموش رو بسوزونم؟

جز اینه که احتمالا عقدۀ اینو دارم که خواننده خاموشا دونه دونه به التماس بیفتن و بیان پابوسی تا منت بذارم و بهشون رمز بدم؟! برای همین همیشه از نظرم اینایی که الکی پست رمزدار میذارن خواننده خاموشا رو روشن کنن، یه جورایی چیزخلن :|

 

+ البته رمزدار کردن مطالب میتونه دلایل موجهی هم داشته باشه. مثلا از ترس فامیل و آدمهای حقیقی. که خوب خود این یک رفتار ناسالم هست. البته نه از جانب نویسنده، بلکه از جانب اون فامیل فضول یا آدمهای واقعی بی جنبه. که وقتی تو مجازی افکار ما رو میبینن، توی دنیای واقعی بر علیهمون ازش استفاده میکنن. خودم هم در جریانید که از این مورد ضربه خوردم و پرستو رو به دلیل همین رمزدار نبودن افکارم در مجازی، در دنیای واقعی از دست دادم. ولی خوب تقریبا همه قبول داریم که وقتی دیگران جنبۀ حقیقت رو ندارن، خودسانسوری گزینۀ سالمی نیست برای حل چالش. خلاصه این مدل رمزدار کردن رو از دوستان میپذیرم، ولی بازم این آشناهان که باید رفتارشون رو تصحیح کنن که متأسفانه توی ایران خواستۀ زیادیه.

 

خلاصه این کلمه رمز همیشگی منه. برای داشتنش هم نیازی به خواهش و التماس نیست. منم مث همۀ قریب به اتفاق بیانیهای دیگه، توی پستهای رمزدارم قرار نیست فیل هوا کنم. فقط تا اینجا حس و تشخیصم این بوده که اگر این دو سه پست رو رمزدار نمیکردم، احتمال فیلتر شدن بلاگ یا پایمال شدن حق معنوی یکی دو نفر بوده. همین.

 

برقرار باشید همگی. چه خاموش چه روشن :)