مهربونیهای کوچک (1) :: خطی بر صفحۀ آسمان

مخصوص اونایی که به هر طریقی در خونه ای زندگی می کنن که ظرفای مصرفیشون رو کس دیگه (مادر، همسر یا ...) میشوره.

فصل هندونه شروع شده. تا وقتی مادرم سر پا بود، ظرفا رو خودش می شست. من هندونه خور قهاری هستم و کل بهار و تابستون قوتِ غالبِ من هندوانه ست. در این حد که گاهی یه هفته میشه که نهار و شام نون و پنیر هندونه یا بعضا طالبی خوردم بدون حتی یک وعده غذای گرم. یک راه ساده برای اینکه نشون بدین حواستون به زحمتای مادر هست، اینه که حواستون به هسته هندونه ها باشه. بلافاصله بعد میل کردن، آب ظرف رو خالی کنید و هسته ها رو بدون آب اضافی، تا هنوز تر هست داخل سطل زباله بریزید. خیس خیس نریزید توی سطل آب جمع شه ته سطل آه نفرین مادرتون دامنگیر من بشه ها :دی

هسته هندونه توی ظرف اگر بمونه، اگر خشک بشه، جدا کردنش زحمت چند برابری طلب میکنه. کاری که شما با 10 ثانیه وقت گذاشتن میتونید انجام بدین و هسته های خیس رو منتقل کنید سطل زباله، بعدا مادر باید چند برابر زحمت بکشه و هسته های خشک شده و چسبیده ته ظرف رو جدا کنه.

این کار من انقدر برای مادرم ارزشمند بود که گاهی تلفنی به خاله هام با ذوق میگفت که شهاب هسته هندونه ها رو نمیذاره ته ظرف خشک بشن و بعد خوردن سریع میریزه سطل. این نکات نمک دوست داشتنه. ابراز عشقاتون خوش طعم تر میشه ان شاء الله :)

۱۵ خرداد ۹۹ ، ۲۰:۰۱

فاطمه .ح

اینو خوندم یاد این افتادم که به دوستم گفتم احساس می‌کنم دربرابر مادرم خیلی دارم کم‌لطفی می‌کنم. و البته حس خالی هم نیست، واقعیته بالاخره. اون خیلی زحمت می‌کشه دربرابر ما و منم به‌اندازه‌ای که در توانمه دارم جواب نمی‌دم و قدردانی نمی‌کنم و کمک نمی‌کنم.

این منو ناراحت می‌کنه ولی ناراحتیِ خالی چه سود؟

با دوستم تصمیم گرفتیم کارهای کوچیکی رو بنویسیم که این شرایط رو با مادرمون بهتر کنه و اون‌ها رو کمتر به غُر و خودمون رو کمتر به پشیمونی بندازیم.

یکیش که خیلی خیلی چیز ساده‌ایه که من رعایت نمی‌کنم، مرتب کردن تختمه. بارها مادرم غُر می‌زنه و غالباً هم خودش مجبور می‌شه مرتبش کنه ولی الآن فکر می‌کنم نزدیک دو هفته‌ست که خودم مرتب کردم.

یا درمورد پختن ناهار، چون من گیاهخوارم یه زحمت اضافی به دوش مادرم میوفته (البته بخوام صادق باشم خیلی وقتها زحمت خاصی هم نداره، یعنی سی ثانیه شاید وقت بگیره ولی چون کلاً از آشپزی زیاد خوشش نمیاد و با حوصله انجام نمی‌ده، می‌دونم براش کلی زحمته و هی هم فراموش می‌کنه)، تصمیم گرفتم روزایی که وقت می‌شه خودم ناهارمو بپزم. البته غالباً زیاد اینکارو می‌کنم که شام و ناهارم رو می‌پزم ولی به عنوان کم کردن زحمت مادرم یا محبت کردن یا وظیفۀ خودم بهش نگاه نمی‌کردم زیاد.

یه چیز خیلی جالب درمورد این وظایفی که آدم برای خودش تعریف می‌کنه و معمولاً انگیزه‌ای فراتر از وظیفه داره، اینه که خیلی زود به عادات رفتاری می‌تونن تبدیل بشن. درنتیجه وقتی انجام‌شون نمی‌دی انگار یه چیزی کمه. انگار یه وظیفه‌ای رو انجام ندادی. مرتب کردن تخت که سال‌هاست با غُر برای من همراهه، وقتی که کم کم بهش پای‌بند شدم و خواستم زحمت مادرم رو ازش کم کنم، حالا یه جوری وظیفه روزانه شده و وقتی انجام نمی‌دمش حس می‌کنم «هنوز یه کاری رو نکردم» و «نباید تنبلی کنم»؛ درحالیکه قبلاً اصلاً مهم نبود تختم چه شکلیه...

قواعد گذاشتن برای رفتار، خیلی چیز قشنگیه. خیلی. مخصوصاً که انگیزه‌ای مثل مهربونی داشته باشه.

۱۶ خرداد ۹۹، ۰۰:۵۶

پاسخ:

این پست از وبلاگ کوچ (کلیک) یکم توضیح دادم که چقدر آدمهایی که نسبت به محیط اطراف حساسیت دارن برام جذابن. برعکس چقدر آدمهایی که بدون توجه به بقیه، فقط خواسته های خودشون رو میبینن رو دوست ندارم. یک کتاب معروف هم هست، دالِ دوست داشتن. خیلی دوستش دارم، اوجا که میگه وقتی جلوی همسرتون نشستین و شام میل میکنین، خورش که میریزین، بعد قاشق ظرف خورش رو بذارین رو به همسرتون. یعنی که حواسم بهت هست و برام مهمی. و نگران قاشق خورشت بعدیت هستم و میخوام هرچه راحتتر اون قاشق خورشت رو برداری. حواسم بهت هست و هرکاری می کنم تا دنیا برات راحتتر بشه. هر کاری، هرچند ریز و جزئی.

مهربونی از نظر من یعنی همین حواست بودنها. همینکه حواست باشه دنیا برای کسی که دوسش داری راحتتر بره جلو. یکم زیر ذره بین بگیری رفتارهای مخاطبت رو، و بعد با توجه به برنامش و چیزهایی که دوست داره و کارهایی که انجام میده، خودتو فداکارانه تطبیق بدی برای بهتر شدن کیفیتِ زندگی کسی که عاشقشی. خودت در ضیافت معشوق و ایثار گم بشی و در عشق پیدا بشی. به قول داریوش، ضیافتهای عاشق را، خوشا بخشش خوشا ایثار... خوشا پیدا شدن در عشق، برای گم شدن در یار.

خیلی خیلی خیلی خوشحالم که شما و دوستتون هم انقدر حواستون به مادرها هست. سلامت باشن مادرهاتون سالها ^_^

+غذا پختن واقعا سخته فاطمه خانم. من دو وعده در هفته میپزم واقعا غصه م میشه. طفلک مادرها که باید روزی دو وعده غذا تدارک ببینن. واقعا سخته. تا میتونید تو این مورد به کمکهاتون به مادر ادامه بدین :)

++ تختمو تا قبل پادگان مرتب میکردم. ولی بعد پادگان انقدر که باید کورمال کورمال ساعت یک ربع به چهار صبح بعد بیدار باش تختهای وامونده مون رو آنکادر میکردیم (یه قاعده ی وحشتناک برای تا کردن پتوهای زیری و ملحفه ها)، دیگه بعد خدمت کلا یک بار هم تختمو مرتب نکردم :/ :))

آنکادر کردن انقدر سخت بود که خیلی از سربازها ترجیح میدادن شبا اصلا پتوهاشون رو به هم نزنن و یک ملافه از خونه میاوردن میکشیدن روشون و صبح بدون دست زدن به تختشون ملافه رو مچاله می کردن داخل تختشون.

ممنون که مهربونی رو پخش میکنید :) مطمئنم یک روز به خودمون برمیگرده

۱۶ خرداد ۹۹ ، ۰۹:۳۲

مرسی.

آره سخته ها ولی یه مواقعی در حد سی ثانیه ست که باید مثلاً آب خورشت رو یکم برای من جدا کنه بذاره کنار بعدش مرغ/گوشت رو بریزه. یعنی اصلاً کار خاصی نیست ولی یا فراموش می‌کنه یا چیزای دیگه، چون زیاد علاقه به آشپزی نداره.

بله، حتماً کمک می‌کنم.

عجب :))))))) نمی‌دونستم برادرم از این نگفته بود تا حالا.

۱۶ خرداد ۹۹، ۲۰:۳۶

درسته که سی ثانیه س. ولی کار خونه بیشتر فکر و خیالش داغون میکنه مغز آدم رو . من رو میبینید که دستور پخت غذاها رو اینجا مینویسم؟ ببینید من آدم خنگی نیستمها . واقعا آدم باهوشی هستم مشکل هوش ندارم. ولی واقعا هر سری میخوام آشپزی رو شروع کنم خیلی موارد یادم میره. به نظرم کار خانمهای خونه که آشپزی میکنن واقعا سخته. ایشالا سر بچه های خودتون به زودی تجربه میکنید :D

عالیه که کمک میکنید. من که پشیمونم از کمک نکردن. البته مادرم اجازه نمیداد. فقط جاروبرقی کشیدن از حدود ده سالگی با من بود. و شستن کف آشپزخونه (که بعد خرید بخارشو تبدیل شد به بخارشو کشیدن - چون بنای خونمون خرابکاری کرد و راه آب آشپزخونه رو بست و سرامیکها رو شیب داد به سمت سالن :/) - و اواخر ترفیع گرفته بودم مادرم اجازه میداد توالت هم بشورم :دی البته با کلی نگرانی که مبادا موقع آب کشی دیوارها آب بریزه توی پریزها برق منو بگیره. کلا مادرهای اسفندی خیلی بیش تر از اونچه که باید و لیاقت بچه ست نگرانن -_-

خطی بر صفحۀ آسمان

شخصی