امشب شبی بود که خیلی هواداری فوتبال (حتی من یونایتدی!) آرزو داشتن لیورپولی باشن. هیجان خالص و ناب.
از همون وقتی که پسر بچه بودم عاشق این روحیه تسلیم ناپذیری فوتبال انگلیس بودم
Never Say Die, Never Give Up... هیچ وقت تسلیم نشو :)
حال امشب هوادارای لیورپول رو خریدارم، فینال 99 که بعد دو تا گل یونایتد جلو بایرن تو خونه ای که همه چراغاش خاموش بود و همه خواب بودن یه پسر بچه ده ساله (خودمو میگم :دی) زیر نور لرزون تلویزیون رنگی که تازه خریده بودن، داشت بی صدا بالا و پایین می پرید و تمام تلاششو میکرد جیغ و دادی از هنجره ش بیرون نیاد :)) یا سال 2008 که همون پسر سر پنالتی پنجم کاپیتان چلسی سرشو گذاشته بود رو زمین و فقط خدا رو صدا میکرد و لیز خوردن کاپیتان تری بهترین جوابی بود که خدا می تونست بهش بده. کاش امشب لیورپولی بودم...
+ یه حرفی بود از اول امسال میخواستم ثبتش کنم، الان بهترین فرصته. امسال سال 2019 هست، و 20 سال از سال 1999 و فینال و کامبک تاریخی یونایتد تو لیگ قهرمانان جلو بایرن مونیخ میگذره. تا اینجاش بحث شخصیه، ولی مسئله ای که از نظر اخلاقی خیلی ارزشمنده، این هست که بایرن مونیخ، تیم شکست خوردۀ فینال نوکمپ، امسال با تیم سال 99 جلوی منتخب ترکیب سال 99 یونایتد که سه گانۀ افسانه ای رو کسب کردن یه بازی یادبود برگزار میکنه. یه ژست و پرستیژ عالی از یکی از باشخصیتترین تیمهای اروپا، بایرن مونیخی که نشون داد چقدر تیم قابل احترامیه و چقدر با کار امسالش من این تیم رو دوست دارم :) یه تیم عالی با یه مدیریت عالی، در اون حد که یادمه یک بار گری نویل در مورد این تیم تو ستون روزنامه ای خودش نوشته بود انقدر نظم این تیم بالا و دقیقه که هر جای اروپا بازی داشته باشن، اتوبوس تیم چند روز زودتر حرکت می کنه تا موقع رسیدن تیم با هواپیما، اتوبوس در مقصد مهیا باشه و تیم با اتوبوس خود باشگاه جابجا بشه. خلاصه که موفقیت حرفه ای اتفاقی نیست و اخلاق حرفه ای میطلبه :)
